خشک شکن ترد تره

شکستن گردو در کشور ما هنوز به صورت سنتی و در کارگاه‌های گردو شکن رخ می‌دهد. درواقع علت اینکه همچنان با وجود سختی کار در کارگاه های سنتی اقبال فعالان این حوزه به شیوه‌ی دستی بیشتر است همان ناکارآمدی دستگاه‌های گردو شکن فعلی موجود در صنعت و عدم توانایی آن ها در استخراج مغز به صورت سالم و دوری از خرد کردنشان است. طبیعتا مصرف کننده های مغز گردو علاوه بر طعم به ظاهر مغز گردو و میزان دوپَر بودن مغزها اهمیت زیادی می‌دهند (مغز دوپَر به مغز گردویی گفته می‌شود که سالم بیرون آمده و شکسته نشده) و ترجیح می‌دهند مغزی که تهیه می‌کنند بیشترش دوپَر باشه.

اصطلاحی بین فعالان کارگاه های  گردو شکن وجود دارد به نام "خشک شکن".

این اصطلاح واژه ای نسبتا تخصصی در این حوزه است و حتی اغلب مغازه داران آجیل و خشکبار نیز دانش لازم برای تشخیص مغز خشک شکن از مغز خیس شکن را ندارند.

توضیح اینکه اگر در کارگاه های سنتی گردو شکن که فرایند شکستن گردوها را نیروی انسانی انجام می‌دهد، برای شکستن گردوها اقدام به خیس کردن پوست چوبی گردوها کنند، مغز استخراج شده از این گردوهای خیس را خیس شکن می‌نامند. با این کار شاید گردوها آسان تر شکسته شوند و میزان مغزهای دوپر نیز بیشتر باشد اما دیگر آن تردی و مزه‌ی خاص و گس گردو را نخواهیم داشت.

پس اصطلاح خشک شکن در مقابل اصطلاح خیس شکن وجود دارد. کارگاه هایی که اقدام به شکستن گردوها به صورت خشک می‌کنند، مغز گردوی چرب تری دارند اما میزان مغزهای شکسته و مغزهای خردی (یا همان دندانه) که در این روش شکستن ایجاد می‌شود نسبت به حالت خیس شکن بیشتر است.

مغزهای خشک شکن از دو جهت نسبت به مغزهای خیس شکن برتری دارند یکی طعم و مزه و ترد بودن و دیگری مقاوت بیشتر مغزهای خشک شکن در برابر تغییر رنگ نسبت به مغزهای خیس شکن.